Met twee priemen en een laken startte ik enthousiast. Dat de stof niet rekte was een tegenvaller maar ik breide dapper voort. Al snel bleek één laken niet genoeg 'draad' op te leveren. Maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om het maar zo te laten. Nee want opgeven doe ik niet, uitstellen daarentegen...
Maar ik wou echt wel die mand om mijn tijdschriften in te leggen, dat zat nu eenmaal zo in mijn hoofd. Met een extra deken (in andere tint wit) groeide de mand traag verder. En al hakend ging het toch wat sneller. Na ongeveer een jaar is ie eindelijk af.
De vorm is niet echt wat ik in mijn hoofd had. En voor tijdschriften is de mand niet zo ideaal. Daarbij stoort het kleurverschil mij. Niet zo'n geheel geslaagd project dus.
Maar de textuur vind ik wel fantastisch. Dus krijgt de mand (met een nieuwe functie) wel een opvallende plaats. Want uiteindelijk zijn het de fouten en 'lijdensweg' die iets zelf gemaakts uniek maken. En stiekem geniet ik daar wel van, dat zoeken en prutsen en de dingen niet zo doen zoals het hoort.
Ik vind het een stoere mand! Mooie structuur en met zweet en tranen het eindresultaat bereikt...:)
BeantwoordenVerwijderen